Kada je 1928. godine započela industrijska proizvodnja porobetona (gasbetona), niko nije očekivao da će porobeton u tako kratkom vremenu postići ono, za što je opeki trebalo više hiljada godina.

Velika ekonomska kriza 30–tih godina prošlog veka motivisala je naučnike u Evropi na pronalaženje materijala koji bi zadovoljio sve veće potrebe u građevinarstvu, te u isto vreme smanjio zavisnost država od uvoza. Posebno su bili uspešni naučnici iz Švedske, koji su zbog ograničenih domaćih izvora i skupe energije za proizvodnju, tražili materijal koji bi s manje energije lako proizvodili i iz domaćih sirovina.

U isto vreme su tražili građevinski materijal koji bi sadržavao sve pozitivne vrednosti drveta, koje se tada smatralo tradicionalnim građevinskim materijalom u skandinavskim zemljama. Novi materijal morao je biti ekološki materijal od totalno prirodnih sirovina, prijatan za okolinu, sa dobrom toplotnom i zvučnom izolacijom te otporan na zemljotres i u isto vreme trajan, čvrst i nesagoriv. Godine 1923. švedski arhitekta Axel Eriksson je izumeo upravo takav materijal te ga zbog ćelijaste strukture nazvao ćelijasti porasti beton - porobeton.

Brojne sitne ćelije ispunjene vazduhom i gusta šupljikava struktura materijala daju porobetonu specifičan izgled i jedinstvene termoizolacione karakteristike.

Prva industrijska linija za proizvodnju porobetona započela je 1928. godine u švedskom gradu Yxhult. Kombinacijom imena grada i švedskog naziva za beton (betong) nastala je najstarija robna marka među građevinskim materijalima na svetu – YTONG (čita se ITONG). Kuće građene tadašnjim YTONG-om postoje još i danas.